Usta gazeteci Dursun Gündoğdu ağabeyin köşesinde kaleme aldığı ’Çakallar’ isimli yazısından sonra bu yazıyı yazmamak olmazdı. İnsanlar bir konu hakkında fikir sahibi olmadan fikir üretmeyi maharet sanıyorlar. Sonrasında da yaşanan tek şey kavram kargaşası. Kendi gözlemimi belirteyim. TBMM nefret suçları konusunda elini çabuk tutmalı. Çünkü kaleme aldığım kitap çalışmasından yola çıkarak ulaştığım sonuç konunun ivedi bir şekilde ele alınması gerek. Çünkü siber ortamın zemini buna müsait. Çünkü toplumu kutuplaştırıyor. Yay gibi geriyor. Sanal ortam birilerinin kaos ve kavga ortamı olamaz.

Kuşkusuz internet hayatımızı önemli oranda kolaylaştırdı. Çoğu insan evinden çıkmadan alış verişini evinden yapıyor artık. Bunun gibi bir çok faydasını saymak mümkün. Lakin gelin görün ki, internet alanı, birileri tarafından birilerini karalamak, tahkir ve tezyif etmek, kişilik ve onurunu ayaklar altına almak için her yolu mubah görenlerin alanı olmuş durumda. İnternette tabiri caizse klavye delikanlısı kesilen bir tayfa her alanda mevcut. Gözlerimle gördüğüm bir olayı nakletmeden geçemeyeceğim. Geçtiğimiz günlerde adliyede bir Avukat tanışım ’İsa bey, sizin 3.kitabınız olan ’Ortam sanal olsa da suç gerçektir’ için elimde bir suç dosyası var. Bilişim suçlarını içeriyor.

Daha önceden ceza davasını kazandık. Bu hukuk davası. Son celse. İsterseniz bu dosyaya bir baka bilirsiniz’ dedikten sonra dosyayı incelemeye başladım. Güler misin, ağlar mısın misali dosyayı inceledim. Bir şahıs diyelim. Kadın veya erkek. İnternet üzerinden bir tanışına iftira ve hakaret içeren şeyler yazmış. Neyse duruşma saati geldi. Duruşmayı izlemeye başladım. Klavye başında aslan kesilen, mangalda kül bırakmayan, hakaret ve iftira eden vatandaş, hakime, süt dökmüş gibi yalvar yakar nasılda yalvarıyor anlatamam. Şahsen ben duruşmayı takip ederken onun renkten renge girişini görmek bile ibret verici. Bir de aklı sıra ele geçmemek için internet cafeden yazmış yazacaklarını. Oysa bilmiyor ki, internet cafelerde kamera 24 saat kayıt yapıyor. Allah şaşırtacak ya. Neyse duruşma bitti. Hakim karara bağladı. Tam tamına 7.000 TL manevi tazminat ödedi. Aylık geliri 2.000 TL olan bir insan olarak nasıl ödeyecek merak ediyorum.

Üstelik de yazdıklarının içeriği de kısa bir süre içinde mahkeme kararıyla kaldırılmıştı. Duruşmadan çıkarken yüzü renk renk idi. Zor bir durum aslında. Yaşayan ve çeken bilir. İnsan gafil olmaya görsün bir anda çamurlaşabiliyor. Çünkü yaratıldığı madde toprak. Bu tür davalar son dönemde çok arttı. İnsanlar bilmiyorlar ki yaptıkları yanlarında kar kalacak.Bilişim alanında kaçmak ne mümkün. Bir cinayet anında kişinin kullandığı cep telefonu olay sırasında orada olup olmadığını net bir şekilde ele veriyor. Çünkü sinyal diye bir şey var. İnternet te böyle bir şey. Sağa sola çemkirenler durun bir yere kaçamazsınız. Siber suçlarla mücadelede çok yol alındı.

Birilerine yazarken iki kere değil yirmi iki kere düşünün.Hele hele hukuksal boyutta nefret söylemleri, ötekileştirme gibi kavramları içeren suçlarda büyük artış var.Benden uyarması. Klavye delikanlısı olmanın alemi yok. Edebinizi bilin. Herkes sizinle aynı görüşte olmayabilir.Olmak zorunda da değil. İnsanlara saygı bir edep meselesidir.

Saygı duymayı öğreneceksiniz. Yok öyle. Sonra soluğu mahkeme köşelerini soğuk koridorlarında alır,mahkeme heyeti karşısında iki büklüm olursunuz. Suçunuzu inkar da edemezsiniz.Bilirkişiler tüm delillerinizi, dökümleri ortaya döktüklerinde apışıp kalırsınız.